Tam 6 yıl olmuş... İçim burkulur çok üzülürüm diye düşünürdüm, girdim kapıdan. Hani önünde polisinde durduğu 'nizamiye' isimli yerden. İnsanların hiçbirinin tanıdık olmadığı gibi ne kapı kaldırım aynı ne merdiveni, ışıkları, posta kutuları...
Büyüdükçe içim burkulurdu birgün burdan gidecek olsam nası dayanırım diye. Mekana ve zamana tutkulu, hastalıklı biçimde bağımlı ben hayatın nası bukadar değişipte yılların çabuk geçtiğini görememişim. Saymamışım bile yılları koca altı yıl..
Çocuğum ve eşim vardı bukez yanımda herşey değişmişti tıpkı ben gibi. Her yere dokunmuşlarki ben geçmişte boğulmayayım unutayım çocukluğumu, gençliğimi ve çok daha fazlasını diye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder